Σκοπός του εν λόγω σεμιναρίου τέθηκε η κατανόηση τεχνικών χρήσης της λύρας ως θεμελιωδών προϋποθέσεων της ανακατασκευής της. Και εξηγούμαι: Η συνοδεία με τη λύρα βασίζεται στο δίχορδο, τη συνήχηση δηλαδή δύο χορδών που παράγουν φυσικές συμφωνίες –ή ακριβέστερα, επιμόρια μουσικά διαστήματα που εκφράζονται ως λόγοι μικρών ακεραίων.
Η έννοια και η χρήση του δίχορδου έλκει την καταγωγή της από την Μεσοποταμία και τη 2η π.Χ. χιλιετία. Πάνω στο δίχορδο βασίζεται ασφαλώς και η λειτουργία του αρχαιοελληνικού αυλού.
Στη λύρα, ειδικότερα, ο μουσικός χρησιμοποιεί τα δάκτυλα του αριστερού χεριού για να εμποδίζει την κρούση συγκεκριμένων χορδών, τον ήχος των οποίων δεν επιθυμεί να παραγάγει, κατά την κρούση του σετ όλων των χορδών με το δεξί χέρι και τη βοήθεια του πλήκτρου. Με αυτό τον τρόπο, στην εννιά-χορδη λύρα όπου και ασκηθήκαμε εντοπίσαμε μια σειρά από θέσεις του αριστερού χεριών και συνδυασμούς εναλλαγών τους για να επιτύχουμε την επιθυμητή κάθε φορά συνοδεία.
Ασφαλώς, δεν αποτελεί την μοναδική τεχνική χρήσης του οργάνου, αλλά η βασικότερη αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η λύρα αποτελούσε συνοδευτικό της φωνής –όχι μελωδικό- όργανο. Βεβαίως παράλληλα προς αυτού του τύπου την συνοδεία μπορούν να προστεθούν κι άλλες τεχνικές εμπλουτισμού της μελωδίας και προσθήκης ενδιάμεσων φθόγγων με το αριστερό ή το δεξί χέρι και αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας του.
Παρατηρήσαμε ωστόσο ότι αυτού του τύπου η μουσική συνοδεία εφαρμόζεται με επιτυχία τόσο κατά την απόδοση τόσο των αρχαιοελληνικού μελών, όσο κι άλλων σύγχρονων μελωδιών και παραδοσιακών τραγουδιών.
Στα μικρά βίντεο που ακολουθούν παρακολουθήστε την πορεία των σπουδαστών που συμμετείχαν στο σεμινάριο, τις επιδόσεις και τις εντυπώσεις τους!
Παρακολούθηση βίντεο ύστερα από εγγραφή.